Sanglier Gravier Night Ride: op zoek naar het goede leven

Wat is het goede leven? Dat is dé vraag der vragen. Zonder te filosofisch te worden, willen we toch graag een antwoord naar voor schuiven. Het goede leven is een leven in contact met anderen, een uitdagend leven, een sportief leven, een leven vol lekkers. Met al deze ingrediënten in het achterhoofd gingen wij van start voor de Sanglier Gravier Night Ride …

Er is al een hele hoop geschreven over Covid-19, de bijhorende lockdown(s) en dergelijke meer. De gevolgen zijn heel vaak negatief, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn en Sanglier Gravier is daar een zeer goed bewijs van. Als ondanks (of dankzij) Covid-19 oude fietsvrienden elkaar terugvinden, als er nieuwe buren worden geïntegreerd en als er een hernieuwde aandacht voor sociaal contact ontstaat, dan gaan we dat als zeer positief omschrijven. En bijgevolg ziet de gravelbende Sanglier Gravier, vrij vertaald “gravelzwijnen”, het licht. Locatie: Sint-Joris-Weert, een tiental kilometer ten zuiden van de Belgische studentenstad Leuven. Opdracht: op zoek naar het goede leven tijdens een heerlijke gravelrit op een zonovergoten vrijdagavond.

Niet voor pannenkoeken

Bij doorwinterde gravelbikers staat deze regio bekend als hét kruispunt tussen het statige Meerdaalwoud, de immense akkers van Waals-Brabant en de pittige puisthellingen van Vlaams-Brabant. Bijgevolg staan de zenuwen (en de bovenbenen) bij de bende ultra strak gespannen. Klaar voor een avondlijk avontuur. De start is alvast veelbelovend en we zijn amper weg wanneer we een eerste bospad indraaien om het uitgestrekte woud te doorkruisen. De ondergrond ligt er goed bij, we genieten van de avondzon en delen al een eerste speldenprik uit aan de gravelkompanen. De route is hiervoor ook erg geschikt met lange rechttoe-rechtaan gravelstroken dwars door het bos.

Wanneer we in de buurt van Bierbeek het woud uitrijden, beseffen we dat we die eerste cartouche beter nog wat opgespaard hadden. We krijgen namelijk de fameuze Bevekomsestraat voor de wielen geschoven, een licht hellende kasseistrook van twee en een halve kilometer die tijdens een Brabantse editie van Parijs-Roubaix niet zou misstaan. Bekende renners als Niki T en Wout vA staan in de top 3 van de snelste tijden over dit segment en ook wij doen een krampachtige poging tot verbetering van onze persoonlijke besttijd. Is dat me even een tegenvaller! Hotsen, knotsen, botsen, butsen en bonken dat het een lieve lust is.

Kardemombrood en erwtensoep

Conclusie: snelle tijden neerzetten op kasseistroken is voor ondergetekende een fameuze reality check (lees: besef van een matige conditie). Snel overschakelen naar glooiende veldwegen dwars doorheen de immense akkers in de buurt van Beauvechain. Die veldwegen liggen er kurkdroog bij en met de wind fors in de rug en de avondzon op het gelaat doen we zowaar stof opwaaien. Dat stof gaat pas liggen wanneer we bruut en piepend de remmen dichtknijpen bij de eerste bevoorrading waar er Kardemombrood en pannenkoeken op ons liggen te wachten. Het goede leven, weet je wel.

De ondergrond verandert niet tijdens het tweede deel van de tocht. Af en toe een flinke kasseistrook, een ruwe veldweg tussen de akkers, kurkdroge bosdreven en hier en daar een smal singeltje doorheen het woud. Hetgeen wel verandert, is het decor en de invallende duisternis. De hellingen worden pittiger en in en om Duisburg en Neerijse bevinden we ons ook middenin de typische korte maar nijdige hellingen van Vlaams-Brabant. Denk maar aan de Brabantse Pijl of het WK wegwielrennen van afgelopen jaar. Uiteraard pikken wij de heuvelruggen via offroadwegen op. Die zijn er trouwens meer dan voldoende en we klokken af op een hoog offroad percentage voor een gravelroute.

Het venijn zit hem in de après

De erwtensoep met bruin brood aan de tweede bevoorrading vervangt onze avondmaaltijd en die extra energie heb je meer dan nodig voor het laatste deel van de gravelroute. Op en af en op en af en op en af. In dit laatste segment rijgen we de hoogtemeters aan elkaar en bijkomend doet de duisternis zijn intrede. Uiteindelijk kloppen we af op 570 hoogtemeters voor 64 kilometer gravelen. De hellingen zijn pittig, de afdalingen uitdagend, vooral wanneer de losse stenen die buiten de lichtstrook van je lamp vallen je opeens uit evenwicht brengen.

Maar niet getreurd, het is vooral de après bike inclusief live band, warme vuurkorf, alcoholhoudende dranken en lekker voedsel die je uit evenwicht kan brengen. Of was het net dat frisse pintje te veel dat ons uit evenwicht heeft gebracht? Wat er ook van zijn mag, het goede leven “vind” je niet ergens onder een zware steen of achter een boom in het woud. Het goede leven ervaar je. Het goede leven belééf je: bij Sanglier Gravier …

Foto’s met dank aan Bert Stephani, Pieter Rogiers en Bram Aertsen