Singletrack 6: Ride the West!

Zes dagen alleen maar singletracks, letterlijk alleen maar singletracks, dat is de Singletrack 6. Het kleine broertje van de TransRockies is ondertussen toe aan de vijfde editie. Ieder jaar zoeken ze de beste riding spots in en rond de Canadian Rockies op: een perfecte mix van de mooiste trails, de beste views en de zaligste afdalingen. Dit jaar mochten wij het meemaken vanop de eerste rij.

Waarom de keuze voor de Singletrack Six? De stages zijn eerder kort – 30 tot 45 kilometer per dag – wat je de mogelijkheid geeft om ook te genieten van ‘andere’ dingen en er een echte vakantie van te maken. Vroeg in de morgen sta je aan de start, je amuseert je te pletter en verder kies je je programma volledig zelf.

Uiteraard is er de mogelijkheid om in te schrijven op een accommodation plan, een meal plan en een transportation plan, maar dit zijn opties en geen verplichtingen. Hierdoor kan je ook perfect, zoals wij deden, een auto huren, na de race nog een must-do-in-Canada afvinken, lokale eetgelegenheden opzoeken, barbecuen op de camping met andere racers, … De volgende dag boek je een kamer in het hotel van de organisatie en schuif je gezellig met hen aan. Die vrijheid is toch wel verrassend voor een MTB-meerdaagse.

De Singletrack Six legt hard de nadruk op de local bike communities die dit alles mogelijk maken. Het uitgebreide singletrack-netwerk van de verschillende bikespots wordt vaak als evident beschouwd, maar hier kruipt ongelooflijk veel energie in van bike-liefhebbers, vrijwilligers, lokale besturen, … Deze mensen en projecten worden dan ook steevast in de bloemetjes gezet en dat respect verdienen ze!

Iedere dag is anders, van flowy tot rocky tot rooty, met één constante … singletracks. Zowel voor de uphill als de downhill wordt er gezocht naar de meest rijdbare singletracks. Waar er vroeger vooral over gravel roads geklommen werd, zijn er tegenwoordig bijna overal climbing-routes aangelegd. Deze slingeren letterlijk omhoog door haarspelden, bochtjes, korte powerklimmetjes, pedalstukjes, … Zo wordt zelfs het klimwerk aangenaam en amusant.

Iedere dag wordt opgesmukt met een timed descent, de ene al technischer dan de andere, maar steeds met een hoog wooow-gehalte. En ook al is het niet je doel, toch rij je er net dat tikje meer gefocust, dat tikje harder, en sprint je nog het laatste stuk tot aan het finishbord. Met deze race-in-de-race wordt het allemaal nog interessanter en uitdagender.

De Singletrack Six wordt bewust klein gehouden: keep it small, keep it simple. Het aantal deelnemers is beperkt tot 300. Een groot pluspunt! De trails zijn leuk, flowy en ook skinny. Hoewel de Canadese rijstijl gebaseerd is op respect voor mekaar, toch is passeren en gepasseerd worden niet altijd vanzelfsprekend op een singletrack. Het aantal deelnemers was hier perfect op berekend. Op geen enkel moment had je het gevoel in een treintje te rijden.

Van iedere trail, zowel uphill als downhill kon je maximaal genieten. De start werd steeds op het dorpsplein gegeven, om via een geneutraliseerd stuk tot aan de trails te raken. Hier werd meestal al een eerste schifting gemaakt. Een paar stoffige kilometers gravel road later, lag alles mooi in zijn plooi en zat iedereen op zijn plaats om de singletracks in te duiken. Geen enkele keer was er een bottleneck, geen enkele keer was er commotie. Behalve dan toen we de eerste dag tijdens het geneutraliseerde stuk voor een gesloten spoorweg kwamen te staan. Maar dat was toch vooral lachen, en weg waren de strak gespannen zenuwen …

Stage 1: GSL GM City – Golden, Moonrakers

53,4 km, +1680 hm / Timed Descent: 1,8 km, -172 m

Die zenuwen waren er wel degelijk toen we op dag één aan de start verschenen in Golden. Niet weten wat te verwachten, niet weten hoe die jetlag nu eigenlijk verteerd is, niet weten wie die andere perfect-in-form-lijkende bikers zijn, …

Nadat de trein vrolijk gepasseerd was, begon de echte race. Een verschroeiende klim schudde de kaarten. Lag het aan de treinstop, te weinig opwarming, de jetlag, … vooraleer goed en wel aan de klim te zijn begonnen, staakten de benen en moest ik noodgedwongen wat tandjes terugschakelen. Vooral niet panikeren … Eens op de singletrack kwam er gelukkig terug wat leven in de benen.

Het Moonrakers trail network is een echt crosscountry netwerk; snel en veel flow. Nergens te technisch, maar overal vol fun. De ideale start van deze zesdaagse. De trails zweefden tussen de bomen, met als verrassing een spectaculair uitzicht over de diepe Canyon Creek als startpunt voor de eerste echte afdaling van de week. 5 kilometer en 520 daalmeters, een voorsmaakje voor wat komen zou. De timed descent was iets korter en fysieker, maar minstens even leuk. Gold Rush Descent leidde ons terug naar Golden city. De eerste rit was de langste en de enige waar het einde nog getimede asfaltkilometers telde. Even dubbel plooien en daar ligt de eindmeet.

Met bijna 60 vrouwen op 260 deelnemers, is dit de meest chick-liked race waar ik ooit aan deelnam. Fantastisch om te zien! Met mijn vijfde plaats kon ik niet anders dan tevreden zijn.

Stage 2: FSA – Golden, Mountain Shadows

31,9 km, +1590 hm / Timed Descent: 2,8 km, -470 m

Op dag twee trokken we naar de andere kant van de vallei en het Mountain Shadows trail network. Een korte geneutraliseerde start voor de hartslag onvermijdelijk de hoogte inschiet op weg naar de eerste singletrack. Er werd ons nog een korte afdaling gegund, maar dan was het tijd voor ‘some serious climbing’. De Schacher Trail is één van die “up”-singletracks. Een vijftien kilometer eindeloos durende singletrack, tot de top van de Mount 7. Er zou twee jaar aan het project gewerkt zijn en pas begin 2018 werd het volledige traject afgerond.

De afdaling begon met een “double black diamond” opwarmer. Wie de trails in Canada kent, weet ongetwijfeld wat dit betekent. De trails worden er aangeduid met Green, Blue, Black Diamond en … Double Black Diamond. Dit is echt wel het betere technische werk. We deden enkel het laatste stukje van deze trail en dat was al voldoende om de borst nat te maken. Naadloos doken we de Black Diamond timed descent in. Steile stukken, drops, wortels, los zand, haarspelden, … Blij dat we onze Kona Hei Hei voorzien hadden van een dropper en een 120 millimeter voorvork. Een laatste sprintje over de finish en dan … terug opladen en nog 15 kilometer fietsen.

Met de Magic Dragon, de Cliff Side en de Rock About werd het tweede deel van de stage over meer rotsige trails gereden. Onze fysieke kwaliteiten werden zwaar op de proef gesteld op de korte technische klimmetjes en de vele switchbacks. Opnieuw kon ik de vijfde plaats bemachtigen en met een goed gevoel in ons tentje kruipen.

Stage 3: Santa Cruz – Golden, Kicking Horse Resort

43,8 km, +1530 hm / Timed Descent: 6,5 km, -856 m

De derde en laatste dag in Golden, en die starten we met een lift in het bikepark. Om iedereen op tijd aan de startplaats bij Cedar Bowl te krijgen, werden de Gondola-bakjes voor dag en dauw gevuld. Het extra jasje was niet nodig, zelfs op een hoogte van 2200 meter bleek het aangenaam warm te zijn.

Twee kortere klimmen na de start: één over een gravel road en één over een singletrack. Al klimmend zagen we de eerste rijders al genieten op de downhill en even later begonnen we er ook aan. De timed descent gleed over de biketrails van het Kicking Horse Bike Park tot aan de voet van de lift. Niet gewend aan de opeenvolging van zoveel berms, jumps en rollers, was dit voor mij de meest fysieke afdaling. Op dat bikeparkgevoel moet duidelijk nog wat getraind worden.

Geen tijd om te bekomen van dit slingerend avontuur, ook vandaag stond er na de timed descent nog een fikse 30 kilometer op het programma. The Scalli-Mag connection bracht ons terug naar het Moonrakers network, waar nog wat moois verscholen lag. Geen grote hoogteverschillen meer, maar pure technische XC-trails. Ik voelde me steeds sterker worden op deze pittige trails, maar moest ook vandaag tevreden zijn met een vijfde plaats.

Stage 4: Thule – Revelstoke, Mt. Macpherson

37 km, +1274 hm / Timed Descent: 1,2 km, -150 m

“This day will test your legs and skills.” Dat klinkt veelbelovend. Revelstoke ligt te midden van het hooggebergte, aan de voet van de Mount Begbie en Mount Revelstoke. Geliefd en bemind onder de sneeuwsporters, wordt het gebied ook steeds populairder onder de mountainbikers. Ons parcours hield het op de Mount Macpherson Cross Country trails. Niet het hooggebergte, maar eerder te vergelijken met de meer bescheiden Vogezen. Het hoogste punt van de dag ligt op 850 meter, het laagste op 400.

Wij trokken de avond voordien al richting Revelstoke en konden eindelijk een nachtje slapen zonder het oorverdovende lawaai van slepende wagons en draaiende locomotieven. Fris en gretig aan de start en in het wiel van de andere dames de singletrack ingedoken. Sakkerloot, die éne verdomde steen, en daar dan juist oprijden. De kant op met een fluitend achterwiel, in alle haast de geprepareerde salami van je stuur frutselen en in dat gat prutsen.

Dat leek nog goed te gaan, bommetje erop, … Het mocht niet baten. Er zat nog een gaatje aan de velg. Nieuwe salami uit je achterzakje vissen, preparen, prutsen en nog wat prutsen, bommetje erop, … Gelukt! Alles terug in het achterzakje proppen en vaststellen dat het hele deelnemersveld je gepasseerd is. No worries, be happy, knop omdraaien en genieten van de dag. “Rider up” en “Thank you” moeten de meest uitgesproken woorden zijn die dag.

Het is geen sinecure om te passeren in een race die Singletrack Six noemt, maar de mentaliteit van de rijders is bewonderenswaardig. Chapeau, niet enkel laten ze je waar mogelijk onmiddellijk passeren, je krijgt er ook nog wat aanmoedigingen bovenop. Het maakte mijn dag toch goed en mijn motivatie des te groter. Uiteindelijk kon ik vandaag nog terugkomen tot de zesde plaats.

Stage 5: Planet Foods – Kalamalka Lake Provincial Park

40,7 km, +1500hm / Timed Descent: 2,3 km, -360 m

Kalamalka Lake Provincial Park ligt ten zuidoosten van de stad Vernon en biedt een prachtig landschap van grasweiden en dennenbos, een spectaculair uitzicht op het Kalamalka Lake en de omliggende bergen en natuurlijk tonnen singletracks.

Eenzelfde menu werd voorgeschoteld: een korte brede klim om het peloton uit te spreiden, een 20 kilometer lange singletrack up naar de top en een zalige eindeloze old-school downhill, met “Big Ed” als hoogtepunt. Een super dag, zowel fysiek als technisch een veeleisend parcours. Klimmend over rotsen, step-ups, wortels en steile switchbacks werd de focus strak en het tempo hoog gehouden.

Jena Greaser, de overall winnares, lag iets voorop, maar de volgende vier dames begonnen samen aan de afdaling. Mical Dyck nam het voortouw met in haar spoor Canadees marathonkampioene Elyse Nieuwold. Ik kon aanpikken en overleefde zonder kleerscheuren de heerlijkste afdaling van de week. Op de open singletrack door de grasweiden kon ik me op de derde plaats nestelen en eindelijk een felbegeerde medaille mee naar huis nemen.

Stage 6: Tinhorn Creek – Silver Star Mountain Resort

42,1 km, +1300 hm / Timed Descent: 2,4 km, -258 m

In 2017 werd het Silver Star Bike Park uitgebreid met 35 kilometer aan trails, waaronder de Epic-trail “Beowulf”. Deze trail werd het speelterrein vandaag: vanop 1750 meter duiken we door het oerbos van de Putnam Creek om vervolgens weer naar boven te klimmen en af te sluiten met de bikepark afdaling “Snake Pit”.

Omringd door gigantische cedars worden we getrakteerd op een trail, gebouwd voor en door mountainbikers. De kombochten slingeren rond je oren en het aantal switchbacks is niet bij te houden. Op het diepste punt bereiken we de creek en zien we voor de eerste keer deze week modder. De singletrack klim is perfect aangelegd opdat iedere bocht rijdbaar is, net steil genoeg om uitdagend te blijven. Samen met Elyse klim ik kop over kop tot we de aanloop naar de timed descent bereiken. Meteen de langste double track in het parcours. Het werd een sprintje om als eerste de laatste afdaling in te duiken. Die plek gaf ik niet meer af en ik mocht een tweede bronzen medaille vieren.

Wat een ervaring, wat een week. Singletrack Six is echt de moeite waard en zou bij ieder zichzelf respecterende mountainbiker op de bucketlist moeten staan. Je zal wel wat geduld moeten hebben. Vanaf volgend jaar wordt het een tweejaarlijks event en afgewisseld met de alombekende klassieker de “TransRockies”. Je hoort het goed, deze legendarische “in line” MTB stage race zal terug op het programma staan van 22 tot 28 juli 2019. In zeven dagen worden dan ongeveer 550 kilometer afgelegd en 15000 hoogtemeters geklommen doorheen de machtige Canadian Rockies. Met Panorama Mountain Resort als startpunt en Fernie als eindpunt belooft dit alvast de moeite waard te worden.

Meer info op www.transrockiesclassic.com en www.singletrack6.com

De preview van de TransRockies 2019 zie je hier: www.vojomag.nl/video/transrockies-de-wedergeboorte-van-een-klassieker

Foto’s copyright Jean McAllister & John Gibson/Singletrack 6