Snow Bike Festival Gstaad: de jacht op het podium

Niet dat ik zo’n podiumplaats meteen als een wereldprestatie zou catalogeren, maar één keer in je leven op een internationaal podium mogen plaatsnemen, al is het ‘maar’ in de open categorie (in het Snow Bike Festival zijn er twee categorieën: UCI of open), het moet toch speciaal zijn. En laat ik meteen duidelijk zijn, het is niet die plek op het eindpodium die ik najaag, maar wel in de proloog. Een korte en krachtige inspanning van een dik half uur moet me wel liggen.

Vorig jaar waren de weersomstandigheden hier verre van ideaal (lees er hier alles over: www.vojomag.nl/snow-bike-festival-gstaad-een-wintersprookje-voor-volwassenen) met heel wat natte sneeuw tot gevolg. Dit jaar zag het er een drietal weken voor de start nog benarder uit. Bij het bekijken van de weerberichten en webcams werd ik zelfs een beetje hopeloos van wat ik te zien kreeg: geen besneeuwde landschappen, maar wel … groen gras. Dan liever natte sneeuw, we willen wel snowbiken.

Gelukkig werden mijn gebeden verhoord en begon het net op tijd te sneeuwen, veel te sneeuwen zelfs, zodat ik me opnieuw ongerust begon te maken. Moet ik dan toch nog op zoek naar een fatbike? Of waag ik het erop met mijn Focus Raven met normale bandjes?

Podium … of net niet

Op donderdag 24 januari is het zover. De, met lichte zin voor overdrijving, voor mij ‘belangrijkste’ dag van het seizoen! De weersomstandigheden konden niet beter zijn. Zonnig, minus 6 graden en paden waar de sneeuw op de meeste plaatsen al hard gereden is! Hier moeten mijn 29er-wielen en 2.2″-banden in het voordeel zijn tegenover de fatbikes. Ik zei het al dat ik hier maar met één doel aan de start van de proloog sta; nu ja, maak er maar twee van. Tuurlijk wil ik ook genieten van de wedstrijd, maar ik wil nog liever op dat podium staan. Genieten doe ik de volgende dagen wel.

Het parkoers is eentje om van te dromen. Via een schitterende wandelweg volgen we stroomafwaarts de rivier tot in Rougemont. Na het keerpunt volgt een pittige klim en via enkele bospaden komen we aan de andere kant van de rivier uit, die we volgen tot de finish. Ik rijd de longen uit mijn lijf en trek na mijn tijdrit naar het hotel voor een warme douche, nog onwetende hoe mijn ‘concurrenten‘ het er vanaf hebben gebracht.

En ik vermoed dat ook Gerrard Booyens maar wat blij zal zijn met een warme douche. Iemand had hem wel eens mogen vertellen dat de winters hier in Zwitserland ietsje kouder zijn dan in Zuid-Afrika … Volgende keer toch maar een lange winterbroek in de bagage stoppen! Maar grappig is het wel om hem in zijn korte broek door de sneeuw te zien rijden!

Wat is het verdict hard wanneer ik de uitslag zie binnenrollen. Vierde! In de open categorie wel te verstaan. Spijtig, zeer spijtig … Gelukkig komen er nog dagen in het Snow Bike Festival.

Te beginnen met de rit van morgen, want dan staat er een rit op het programma die er vanwege de bijzondere startlocatie zeer spectaculair uitziet. Het is trouwens voor het eerst in de geschiedenis van het Snow Bike Festival dat deze rit in het rittenschema wordt opgenomen. Ik kijk ernaar uit zoals een kind naar de attracties in een pretpark. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik enkel maar naar de eerste zes kilometer van het hoogteprofiel heb gekeken.

Op de skipistes van de Rinderberg

De organisatie heeft immers de goedkeuring gekregen om boven op de top van de Rinderberg te starten, een plek die normaal enkel is voorbehouden voor skiërs. Dit wil wel zeggen dat we vroeg moeten opstaan, want om half acht ’s morgens verwacht men ons al aan de skilift in Zweisimmen. Gelukkig hebben wij onze auto bij. Wij, dat zijn Christophe (die ook deelneemt), Jan en ikzelf. Zij die niet met de auto rijden, moeten nog vroeger uit de veren om de trein te nemen tussen Gstaad en Zweisimmen.

Beneden aan de lift is er vanwege het vroege uur nog niet veel te zien van de voorspelde zon. De eitjes brengen ons per twee naar de top van de Rinderberg, op een hoogte van 2011 meter. Daar kunnen we genieten van een straalblauwe lucht en de eerste zonnestralen die voor een prachtig lichtspektakel zorgen op de bergtoppen rondom ons. Onder ons ligt een wit tapijt van wolken. Zo mooi dat we er zelfs de verschrikkelijke koude, min 15 graden Celsius wijst de thermometer hier aan, bij vergeten.

Ik voel me als een deelnemer aan de Megavalanche, maar dan wel met mijn xc-fiets. Een minuutje na de UCI-renners is het onze beurt om ons dwars door het wolkendek naar beneden te storten. De ene rijdt al wat sneller en de andere al wat voorzichtiger … Ik voel mijn hoofd bevriezen, zo koud is het. Net voor de start had ik mijn muts nog uitgedaan, maar dat was dus niet de juiste beslissing. Gelukkig had ik wel twee thermovesten aan, waarvan ik er onderaan de berg eentje zou uitdoen.

Maar ik zal het snel terug warm krijgen; van zodra we beneden zijn is het tijd om te klimmen. Het parkoers loopt steeds op en af over besneeuwde veldwegen, langlaufpaden en boswegen, dat terwijl de wolken plaatsmaken voor de zon. Een topdag.

Aan de finish ben ik nog aan het nagenieten van de rit als plots Giovanni, een andere deelnemer, komt aangelopen en roept dat ik derde ben geworden. Dan toch nog een podium! Ik dolblij natuurlijk, al was dit toch wel onverwacht. Ik heb mijn doel gehaald, mijn jacht is geslaagd en ik sta ook tweede in de tussenstand. Dat moet verdedigd worden natuurlijk …

Naar de top van de Eggli

De volgende rit ken ik deels nog van de vorige editie. De eerste helft over de Eggli is een copy van vorig jaar, maar het tweede deel is nieuw voor mij. Ook de weersomstandigheden zijn anders dan vorig jaar. Het is koud, zonnig en de sneeuw perfect om door te fietsen. Om Berghaus Eggli te bereiken, moeten we in goed zeven kilometer 590 hoogtemeters overwinnen. Eerst over een besneeuwde weg, vervolgens over een bosweg. De laatste twee kilometer van de beklimming moet ik van de fiets. Hier zijn de fatbikes net wat meer in het voordeel.

Boven op de top wacht de gevreesde afdaling waar ik vorig jaar een calvarietocht heb beleefd en meer op mijn achterste naar beneden gleed dan ik kon recht blijven op mijn fiets of voeten. Zigzaggend dalen we af van de ene bocht naar de andere richting de vallei onder ons, onderwijl ook nog eens zigzaggend tussen de sleeënde kinderen en volwassenen. Op papier lijkt de tweede helft van de rit golvend te zijn, maar als ik de vraag aan mijn benen zou stellen, dan zouden zij toch een ander antwoord geven.

Via weides langsheen de hoofdweg rijden we doorheen de prachtige vallei richting het keerpunt in Gsteig. Vorig jaar werd dit stuk nog uit het parkoers geknipt, maar dit keer mag ik wel door de bekende koeienstal rijden. Hier zit het zwaarste deel van de rit erop en gaat het (meestal) licht bergaf tot aan de finish.

Vandaag is het een andere Belg, Frederik Deprez, die de honneurs mag waarnemen op het podium. Frederik werd tweede en ikzelf vijfde. In de stand sta ik met nog een rit te gaan nog steeds tweede.

Podium … of net niet (bis)

Als ik de volgende ochtend de gordijnen opendoe, heeft de zon plaatsgemaakt voor een wolkendek. Nog voor de start vallen de eerste sneeuwvlokken al op onze helmen. Net zoals gisteren worden we om 9u30 op de promenade van Gstaad op gang gevlagd. Gstaad is een prachtig en authentiek maar exclusief Zwitsers stadje dat vooral bekend is om zijn rijke bewoners en bezoekers. Op de promenade warmen we ons dan ook op langs vitrines van Louis Vuitton, Prada en Bugatti …

We klimmen langs het chique Gstaad Palace (een hotel dat meer weg heeft van een kasteel) en zetten koers naar Turbach. Daar keren we onze kar richting de Lauenensee, een (naar horen zeggen) betoverend bergmeer. Ik probeer te genieten, maar ik vecht uiteraard ook voor mijn tweede plaats. De jonge Zwitsers namen echter een kanonstart waardoor ik al onmiddellijk op achtervolgen ben aangewezen. Daar komt nog bij dat ik op deze plek, op enkele tientallen meters na misschien, net als vorig jaar de sneeuw van veel te dichtbij bekijk. Mijn voorwiel blokkeert in de diepe sneeuw en voor ik het goed en wel besef vlieg ik met fiets en al de lucht in. Daarvan moet ik toch even bekomen.

Ik scharrel mijn bidon en gps van de grond en hop, ik ben weer vertrokken. We rijden verder via – sorry, ik kan het maar niet genoeg herhalen – prachtige weides en langlaufpistes. De weg naar Lauenen loopt over een strook vals plat, maar net voor het dorp wacht ons de beruchte muur van Lauenen. Amper 350 meter lang, maar met een stijgingspercentage tot 20%. Nadien volgt er een lus doorheen een prachtig stukje natuur langs de Lauenensee … Jammer dat het meer niet te zien is onder het dik pak sneeuw!

Na de bevoorrading voer ik de snelheid weer op voor de laatste tien kilometer van dit Snow Bike Festival. Ik voelde onderweg al wel aan dat de rit niet verliep zoals de voorbije dagen en aan de finish krijg ik al snel de bevestiging dat ik alsnog van het eindpodium val. Toch heb ik weer naar hartenlust kunnen genieten van dit schitterende evenement. Als (heel) wat later ook Christophe zijn Snow Bike Festival tot een goed einde weet te brengen, maakt mijn ontgoocheling al snel plaats voor euforie.

Hou je zelf ook van wintersport en fietsen, doe dan volgend jaar eens iets totaal anders en kom tussen 17 en 19 januari 2020 deelnemen aan het Snow Bike Festival van Gstaad. See you there!

Meer info op www.snowbikefestival.com.

De bike check van onze fiets, een Focus Raven 8.9, vind je hier: www.vojomag.nl/bike-check-onze-custom-focus-raven-8-9-voor-het-snow-bike-festival

Foto’s copyright Snow Bike Festival/Henk Neuhoff & Jan Geys/Vojo