Snow Bike Festival Gstaad: een wintersprookje voor volwassenen

Naast mountainbiken heb ik nog een andere grote passie. Skiën! Het is gewoonweg magisch om ergens hoog in de bergen afgezet te worden door een skilift en dan je weg te banen door dikke pakken sneeuw. Maar waarom zou ik beide passies niet eens een keertje combineren? Vroeger haalde men daarvoor halsbrekende toeren uit op iets wat leek op een frame met een setje korte ski’s onder maar tegenwoordig bestaat er ook zoiets als fatbikes om door de sneeuw te baggeren. Voeg daar nog het Snow Bike Festival aan toe dat sinds enkele jaren in het Zwitserse Gstaad georganiseerd wordt en je bekomt de perfecte vakantiecocktail.

Fatbikes dus, je kent ze wel die ‘Bigfoot’ bikes met banden zo dik dat je er een veld mee kan gaan omploegen. Maar hoe moet ik dit thuis aan vrouw en kinderen uitleggen dat ik in de schuur nog een plaatsje moet vrijmaken voor een extra fiets? En dan is er nog dat heilig vuur dat in me brandt. Plak een rugnummer op mijn borst en ik transformeer van een Brabants trekpaard in een volbloed. Koppig besluit ik dan ook dat ik dit varkentje ook wel even met mijn gewone 29er zal wassen. Niks Plus-banden, 2.2 moet volstaan.

Waarom zou ik me ook zorgen maken, in Zwitserland weten ze wel van wanten met een metertje sneeuw. Daar ligt het land niet plat van zodra er een centimetertje of twee uit de lucht komt gedwarreld. Nee, de Helveten moet je niet meer leren hoe ze hun besneeuwde wegen en pistes perfect moeten prepareren. Zenuwachtig maak ik me dan ook totaal niet en ik lach de opmerkingen van vrienden over mijn fietskeuze heel stoer weg.

Ik had natuurlijk wel moeten weten dat het weer in de bergen even wispelturig kan zijn als de beurs. Bij aankomst in Gstaad zagen de weersvoorspellingen er dan ook niet al te best uit. De zon had er duidelijk geen zin in en had zich even teruggetrokken in een diep sneeuwhol voor een korte winternap. Ik liet het echter nog niet aan mijn hart komen want in het Golfresort in het gehucht Saanenmöser, mijn veilige onderkomen voor de komende vier dagen, stond een vijfgangendiner me uitnodigend op te wachten. Als het Snow Bike Festival me op dezelfde manier in de watten gaat leggen als mijn smaakpapillen hier bij het avonddiner, dan zien de komende vier dagen er alleszins veelbelovend uit!

Op donderdagochtend was het dan zover. Rugnummertje afhalen, goodiebag in ontvangst nemen en buiten in de sneeuw omkleden voor de proloog. Brrr, mijn babyhuidje verandert op slag in een kippenvelletje, zo warm is het hier nu ook weer niet. Ergens begin ik me tijdens mijn opwarming toch lichtjes zorgen te maken of ik wel de juiste beslissing heb genomen met mijn 29er. De sneeuw is vrij zacht en als ik die grote monsters naast mijn Focusje zie staan …

Met knikkende knieën beklim ik de startramp die niet meer of minder is dan een hoop sneeuw waar men een partytentje op heeft neergepoot

Het helpt ook al niet dat er hier zowel bij de mannen als de vrouwen enkele kleppers aan de start staan, denk maar aan Christophe Sauser en Hielke Elferink om er enkele te noemen. Ik hoor mijn naam afroepen en met knikkende knieën (van de kou natuurlijk) beklim ik de startramp die niet meer of minder is dan een hoop sneeuw waar men een partytentje op heeft neergepoot. Voor een party is het nog wat vroeg, eerst moet er gereden worden.

Tegen de klok dus. Acht kilometer duurt deze opwarmer en voor de start zeg ik al zwanzend tegen landgenoot Marius Gielen, die anderhalve minuut voor me zal starten, dat ik hem een schouderklopje zal geven wanneer ik hem inhaal. Om 12u53’30” is het zover en schiet ik uit de startblokken voor mijn eerste echte Snowrace. Ik rijd het snot voor mijn ogen en maak jacht op iedereen die voor me gestart is. We starten om de dertig seconden en de persoon die dertig seconden na me gestart is zal dan ook serieus zijn tenen moeten uitkuisen (in het mooi Nederlands: zijn uiterste best moeten doen) om me in te halen, bedenk ik mezelf.

Ik stuur mijn Focusje over de mooie wandelpaden rond Gstaad en twee pittige heuvels en dito afdalingen later – die ik op mijn fietsje naar beneden slalom alsof ik nooit iets anders gedaan heb, de Italiaanse ex-skigod Alberto ‘La Bomba’ Tomba zou jaloers op me zijn – sta ik terug aan de Eggli-skilift. Marius moest er trouwens aan geloven onderweg, al ben ik wel vergeten om hem een schouderklopje te geven. Maar ik had niet veel keus, het was dat of in het decor tuimelen, want op deze gladde wegen kan je maar beter je stuur stevig vastnemen.

Je zou als bijna 40-jarige rakker met een midlifecrisis die om de hoek loert van minder beginnen zweven …

Het beste nieuws van de dag moest trouwens nog volgen. Als we ons ’s avonds naar de opgewarmde tent begeven voor het avondmaal en de briefing van de dag, zie ik dat ik dertiende ben geëindigd. Jawel, algemeen! “Eat this, Christophe Sauser!” Je zou als bijna 40-jarige rakker met een midlifecrisis die om de hoek loert van minder beginnen zweven …

De aap kwam echter al snel uit de mouw. Nee, de uitslag was wel degelijk correct, maar voor de profs die pas laat in de namiddag hun proloog moesten afwerken waren de omstandigheden veel verslechterd. Terwijl wij ons hogerop in de bergen al knus hadden teruggetrokken in het Golfresort en het melkzuur aan het uitzweten waren in de sauna terwijl buiten de sneeuwvlokjes uit de lucht dwarrelden, moesten zij hun proloog afwerken in … de regen. De tweehonderd hoogtemeters die ons hotel van de startplaats scheidden waren namelijk net genoeg om die dag de sneeuwgrens te bepalen. Had ik al gezegd dat het weer in de bergen grillig kan zijn? De voor ons berijdbare paden waren door de regen dan ook omgetoverd in een vuilwitte, gladde smurrie waar zelfs de profs geen raad mee wisten. Lopen was voor hen dan ook de enige optie.

De volgende dag krijgt mijn groeiende vertrouwen meteen een kleine knauw wanneer men ons voor de start doodleuk meldt dat de fatbike de ideale gezel zou zijn voor de rit van vandaag. De afdalingen zouden er wel eens spekglad bij kunnen liggen nu de temperaturen boven het vriespunt pieken! Nu ja, misschien onderschatten de Zwitsers de oerkrachten van deze Belg en zijn 29er en hebben ze hun geschiedenisboeken niet goed van buiten geleerd. Vraag maar eens na bij ene Julius Caesar wie de dappersten van allen waren … Nee, alle gekheid op een stokje, ik heb nu toch geen andere keuze meer, dat maakt het ook gemakkelijk natuurlijk.

Splatsj, splatsj, splatsj, …

Op de prachtige promenade van Gstaad maken we ons op voor een ritje van dertig kilometer. Dit lijkt niet veel, maar echt veel langer hoeft ook niet. Het weer dat je niet in de hand hebt, weet je wel. Je kan het ook van de zonnige kant bekijken. In de voormiddag enkele uurtjes biken door de poedersneeuw en in de namiddag nog enkele pistes naar beneden suizen op de latten. In Gstaad kan het allemaal!

Ik moest fietsen, rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan

Via een asfaltweg rijden we naar de Eggli-lift waar we een wandelweg opdraaien richting Saanen. Waar ik bang voor was, werd werkelijkheid. Van fietsen kwam niet veel in huis. Het pad waar we de dag voordien de proloog nog in supercondities op hadden afgewerkt, was herschapen in een papperige weg van smeltende sneeuw. Het was één grote schuifpartij. Ik probeerde te fietsen en me recht te houden, maar daar kwam helemaal niets van in huis. Ik moest fietsen, rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Niemand kon zich rechthouden en met de fiets in de hand lopen we de eerste kilometers van het parcours af. Het plezier is heel eventjes zoek en ik zie aan de kant van de weg een Belg staan die niet meer gestart is. Ik geef hem alleszins geen gelijk en al bij al geniet ik toch van deze stuntelige onderneming.

Na enkele kilometers lopen en stappen bereiken we Saanen waar de organisatie ons opwacht en tegenhoudt. Er is beslist om iedereen opnieuw te verzamelen en een herstart te geven. Wegens te riskant heeft men beslist om de lus door Vaud en de oversteek op de luchthaven van Saanen te schrappen. In de plaats daarvan krijgen we een asfaltklim naar de Eggli voorgeschoteld.

Door de herstart heb ik moeite om mijn ritme te vinden en terwijl het asfalt zich een weg omhoog baant, zakt de temperatuur met elke meter die we stijgen. We zien de ‘slush’ letterlijk veranderen in echte poedersneeuw en de wegen worden alsmaar witter.

De weg houdt op en nu is het de beurt aan een wandelpad annex skipiste om onze weg op verder te zetten. Meteen verandert mijn martelgang in een betoverende belevenis. Al het geluid wordt opgenomen door de sneeuw en door de stilte heen hoor ik enkel het gekraak van de banden in de sneeuw en het ademen van mijn voorligger!

De slush van daarnet ben ik al helemaal vergeten en met een dikke lach baan ik me een weg in het witte poeder. En ook het zonnetje is goedgezind want het doet zijn uiterste best om door het grijze wolkendek te breken en ons avontuur wat extra glinstering te geven. Wat best ook grappig is, is dat we af en toe een skiër kruisen. Zouden zij ons niet een klein beetje voor gek verklaren?

Eenmaal op de top van de Eggli neem ik een beker aan bij de bevoorrading en probeer ik de afdaling al fietsend in te zetten. Mijn smalle banden zakken diep in de sneeuw en voor ik het goed en wel besef is mijn eerste tuimeling een feit. Zo snel geef ik echter niet op en ik probeer een tweede keer. Met veel acrobatie probeer ik me recht te houden. Ik moet even voet aan grond zetten, maar die voet zakt zo diep weg in het zachte poeder of hopla, daar lag ik weer met mijn snuit in de sneeuw.

Moest ik al beginnen zweven zijn na mijn dertiende plaats van de proloog, dan ‘sta’ ik nu weer met mijn beide voetjes stevig in de tiefschnee

De zware afdaling was echt te zot voor woorden en na tien valpartijen ben ik dan ook gestopt met tellen. De fatbikes schieten mij voorbij en ik moet de organisatie gelijk geven dat hierboven deze monsters de juiste keuze zijn! Moest ik al beginnen zweven zijn na mijn dertiende plaats van de proloog, dan ‘sta’ ik nu weer met mijn beide voetjes stevig in de tiefschnee.

Het neemt mijn vreugde totaal niet weg. Op zich was deze afdaling prachtig tot het moment waarop we weer onder het wolkendek en een hoogte van 1200 meter duikten. De sneeuw verandert weer in slush en de laatste acht kilometer is het weer glijden, vloeken, vallen en lopen tot aan de finish. Met een daggemiddelde van amper negen kilometer per uur neem ik dan ook een stevige duik in het klassement.

Zoals alle andere avonden – en namiddagen – komen we ook deze avond gezellig bij elkaar voor het avondeten in de verwarmde tent. Ik schuif aan bij Stefan, een landgenoot die ons Belgenlandje heeft ingeruild om hier in Zwitserland zijn geluk te komen zoeken. Geef hem maar eens ongelijk. Buiten sneeuwt het nu volop, de temperatuur is gezakt en alles ziet er veelbelovend uit voor de rit van morgen. Ik trek later op de avond dan ook met een gerust hart mijn warme dekentje wat hoger over mij.

Sprookjesdecor

’s Morgensvroeg rolt volgende sms binnen: “Start delayed. New start time at 10AM. Reason: route preparation still in progress”. Is dit nu goed nieuws of slecht nieuws dat ze nog bezig zijn met het prepareren van de paden? Ik ben er nog niet uit, maar het geeft me wel meer tijd om van het uitgebreide ontbijt te genieten. Aan de start zie ik weer meer fatbikes staan en daar zal de tien centimeter verse sneeuw zeker voor iets tussen zitten.

Na het startschot rijden we onmiddellijk de steile helling op naar het ‘Chateau’ dat trots boven Gstaad uittorent. Na enkele kilometers klimmen draaien we onze kar en keren we terug richting Gstaad. We dalen af via langlaufpistes waar de fatbikes me wederom voorbijschieten. Met mijn smalle bandjes rijd ik me hopeloos vast. Ik lopen en vloeken natuurlijk dat ik de verkeerde fiets gekozen heb. Na vijfhonderd meter werd de sneeuw echter wat harder en als ik dan ook nog eens wat lucht uit mijn voorband laat, gaat het meteen stukken beter.

Eens in het bos kan ik weer op de fiets springen. Terwijl ik mijn zintuigen op scherp zet om de majestueuze bergen en de schitterende vergezichten in me op te nemen, glijd ik me een baan naar beneden. Via de kleine dorpjes rondom Gstaad komen we weer op de weg die ons nu naar Lauenen zal voeren. De weg gaat lichtjes omhoog de donkere vallei in en het wordt gevoelig kouder. Net voor het dorp kunnen we ons echter opwarmen aan de Lauenenmuur, een korte maar pittige helling van 18%.

Het feeërieke decor zou niet misstaan in de mooiste (winter)sprookjes

In het dorp wacht er ons nog een lus rondom de Lauenensee. Het feeërieke decor zou niet misstaan in de mooiste (winter)sprookjes. Beeld je jezelf een prachtig kronkelend pad in dwars doorheen het bos, bomen bedekt met verse sneeuw, een rustgevende stilte en jij en je fiets. Magischer kan niet!

Eenmaal op het hoogste punt gaat het snel naar beneden. Via een ski/wandelweg dalen we opnieuw af naar Lauenen en via dezelfde weg van daarnet rijden we terug richting Gstaad. Ik kruis enkele deelnemers die de extra lus nog voor de boeg hebben en jaag mijn snelheid de hoogte in. De laatste hindernis neemt ons nog mee naar een korte maar steile skipiste van net geen 30%. Heerlijk!

Enkele kilometers later rijd ik al onder de finishboog en rondom mij zie ik enkel maar lachende gezichten! Dit is waar ik thuis van droomde en wat ik verwacht had van het Snow Bike Festival en waarom ik naar Zwitserland ben afgereisd. Het was een dag om de ijspegels van de muren te likken, zo mooi. Met een dampende cannelloni voor onze neus raken we dan ook niet snel uitgepraat aan de finish.

’s Avonds volgt er echter een onheilspellende sms dat de slotetappe zal ingekort worden omdat men vannacht veel regen voorspelt. De beklimming naar de Eggli zou een te hachelijk avontuur worden. De volgende ochtend bleek dat de organisatie het bij het rechte eind had en de voorspelde regen had de witte wegen omgetoverd tot een gevaarlijk glad wegdek. Dit voorspelt niet veel goeds en het zou dan ook een zeer natte en koude etappe worden.

De start en de eerste kilometers van de slotetappe waren een copy van de dag voordien. De boswegen werden grotendeels vermeden en via kleine wegen, opletten in de gladde bochten, kregen we rondom Gstaad alsnog een leuke rit voorgeschoteld. De afdaling over de skipiste van dag twee bleek vandaag niet meer berijdbaar en al lopend daalden we de steile helling af. Met een extra lus over het asfalt reden we richting onze laatste finish.

Ons wintersprookje zit er dan ook veel te snel op. De gezellige en gemoedelijke sfeer van het Snow Bike Festival en het prachtige decor van het mondaine Gstaad en de omliggende natuur zorgden voor een droomsetting. Jammer dat het weer het scenario dit jaar wat kwam verstoren, maar laat dat je niet tegenhouden om er zelf een keertje van te komen proeven. De etappes zijn immers perfect van lengte om net niet met bevroren ledematen binnen te komen. En zo rest er ook nog wat tijd om door de sfeervolle straten van Gstaad te struinen. Ikzelf kom zeker terug, maar misschien moet ik in mijn schuur toch eerst plaatsmaken voor een fatbike …

Schrikken sneeuw en koude je niet af en wil je echt eens van iets anders proeven, noteer dan alvast 24 tot 27 januari 2019 in je agenda, want dan vindt de vijfde editie van het Snow Bike Festival Gstaad plaats. Meer info op www.snowbikefestival.com.

Onze speciale dank gaat uit naar Hotel Golfresort, Gstaad.ch en MySwitzerland.com voor het tot stand komen van deze reportage.

Foto’s copyright Snow Bike Festival/Wayne Reiche