Test Ride #19 | CushCore XC, Orange Seal & Michelin Force/Wild AM² - Test Ride: Michelin Wild/Force AM²

Michelin Wild/Force AM²: next level All-Mountain banden

Begin dit jaar voegde Michelin twee nieuwe banden toe aan hun All-Mountain gamma. De Force AM² en de Wild AM² Competition Line. Het zal je dan ook niet verbazen dat wij stonden te popelen om dit rubber aan een grondige test te onderwerpen. De voorbije maanden hebben we deze banden onder verschillende omstandigheden aan de tand gevoeld. Nu is het onze beurt om de sterren uit te delen. 

Zowel de Force als de Wild zijn uitgerust met Gravity Shield-technologie wat bij Michelin zoveel wil zeggen als 3×60 TPI specifiek voor enduro. Het enige dat je hiervan moet onthouden is dat dit betekent dat het duurzame banden zijn met een sterk karkas. Voor de Force AM² komt dat overeen met een toch wel mooi gewicht van 1040 gram waar dit bij de Wild AM² oploopt tot 1050 gram. Beide banden zijn uitgerust met GUM-X, een rubbercombinatie die ontwikkeld is om duurzaamheid te garanderen zonder toegevingen te doen op vlak van grip en prestaties.

Hoe zit het dan met de verschillen? De Wild AM² wordt aangeraden bij omstandigheden waar de zoektocht naar grip minder voor de hand liggend is. De noppen zijn zo geplaatst en gevormd dat ze grip vinden in zowel modder als zachtere ondergrond. Ideaal tijdens de natte maanden. De Force AM² is een snellere band, ontwikkeld met het oog op een lage rolweerstand. Perfect voor droge omstandigheden en een harde ondergrond. Gecombineerd staan ze garant voor een brede inzetbaarheid waardoor ze mekaar perfect aanvullen. De Wild vooraan garandeert grip, ook in uitdagende omstandigheden, en de Force achteraan laat het wiel door zijn lage rolweerstand vlot en responsief ronddraaien.

We beginnen de test tijdens de verzopen februarimaand en we kiezen zowel voor- als achteraan voor de Wild AM² 2.40. Dat ging gepaard met de eerste aangename ontdekking, namelijk dat de banden zich zonder veel moeite op de velg lieten monteren en ze onmiddellijk luchtdicht waren.

Met deze combinatie zakten we ook af naar Frankrijk, meer bepaald Millau. De rotsen zijn glibberig nat, de trails bedekt met een laagje slijk. Tijdens de eerste meters hebben we moeite om onze snelheid te controleren op de gladde stenen. We hebben geen keuze en moeten het achterwiel blokkeren terwijl we proberen om ons voorwiel in beweging te houden, in de hoop om toch maar houvast te vinden. Wanneer dat niet lukt, gooien we ons lichaamsgewicht op dat voorwiel om het rubber in de groeven van de steile rotsen te duwen.

Uit het niets transformeert onze fiets zich in een moddervretend monster en met meer zelfvertrouwen dan goed voor ons is, sturen we onze fiets van rots naar rots over de spiegelgladde trails

We vatten wat onzeker de klim aan, terug naar de start voor een tweede portie van wat het ook is dat we zojuist hebben meegemaakt. Alhoewel. Deze tweede afdaling is anders, plotseling vinden de banden grip waar we voordien op spekvet leken te fietsen. Opeens hebben we de volledige controle, uit het niets transformeert onze fiets zich in een moddervretend monster en met meer zelfvertrouwen dan goed voor ons is, sturen we onze fiets van rots naar rots over de spiegelgladde trails. Wanneer we opnieuw beneden staan, kunnen we niet wachten om terug naar boven te klimmen. Meer van dat graag, veel meer van dat.

Maar wat is er dan precies gebeurd? Het lijkt erop dat je deze banden echt moet inrijden voordat ze hun volle potentieel tentoonspreiden en zich overtuigend vastbijten in de ondergrond. Alsof er een harslaag aanwezig is op de band die moet afslijten vooraleer de band kan doen waarvoor die werd ontworpen. Vanwege het sterke karkas kunnen we trouwens zuinig zijn met de bandendruk. Vooraan is dat 1.24 bar en achteraan 1.31 bar. Ook onder deze lage druk plooit de band niet weg. Een paar dagen later zoeken we in droge omstandigheden de home trails op. En ook nu gedragen de banden zich subliem. In die mate zelfs dat we hier en daar nog een persoonlijk record weten te verbeteren. Het zou alleen nog beter kunnen door een achterband die niet op zijn hoge middennoppen (tegen)rolt. Maar daarvoor is er de Force, die sowieso minder rolweerstand biedt en – zolang er geen baggermodder is – ook goed remt.

We zijn nu een paar weken verder en we verkiezen bijna altijd de Wild vooraan en de Force achteraan. Door de natte omstandigheden zijn we er bijna niet toe gekomen om de Force ook vooraan te testen, maar die ene keer dat het droog was, viel die ons niet tegen. Voordat we een besluit kunnen vormen, inspecteren we de banden nog een laatste keer. We hebben het nog niet gehad over de slijtvastheid, of in andere woorden, de duurzaamheid. Na 3 maanden en ongeveer 1000 kilometer aan trails kunnen we hier weinig slecht over zeggen. Buiten de normale gebruikssporen zien we nog geen tekenen van vergevorderde slijtage, maar zoals met elk paar schoenen is dat ook met banden een kwestie van tijd en genoeg stevige kilometers.

Verdict

Dat onze eerste indruk van deze band niet is blijven hangen mag een geluk wezen, want ook al waren we de eerste 10 kilometer niet onder de indruk van de prestaties, nadien heeft deze bandenset ons wel geïmponeerd. Maar voor wie zijn deze banden ontworpen? Rij je graag technische afdalingen en zoek je daarvoor een band die een lichter gewicht combineert met de grip en duurzaamheid van echte endurobanden, dan hebben de ingenieurs van Michelin wellicht aan jou gedacht toen ze met het ontwerp zijn gestart. Wij hebben ze gebruikt als combo, maar in de zomer, wanneer je op “hard packed trails” gaat rijden, kun je voluit kiezen voor de Force AM². Ben je van plan om tijdens de winter de extremen op te zoeken, dan kun je ervoor kiezen om de Wild AM² op de voor – en achtervelg te leggen. In beide gevallen zouden wij de 2.40″-versie blijven aanraden. De 2.60″-banden kun je gebruiken als comfort een doorslaggevende factor is, maar daar offer je een stukje responsiviteit en scherpte voor op.

Meer info op www.michelinman.com

[summary