Trans-Nomad: waar geen rijder ooit geweest is!

Wat is de Trans-Nomad? Een eenvoudige enduro-meerdaagse? Niet echt! Het is een uniek avontuur in de Pyreneeën. Slechts weinig mensen betreden door het jaar deze paden en sommige trails lijken wel speciaal voor de Trans-Nomad toegankelijk gemaakt te zijn. Het geeft ons het gevoel bevoorrecht te zijn.

“There are some places you can only reach thanks to Trans-Nomad and your effort …” Beter kan ik het niet omschrijven. De Trans-Nomad speelt zich af in een ongezien mooie natuur, maar je moet er iets voor over hebben. Met een glimlach en toch een beetje leedvermaak ontvingen we wat advies:

● Prepare for some portages!
● Practice both shoulder / back and pushing the bike.
● The rhythm must be smooth and constant pace.
● Every 30 minutes stretch your back.
● Don’t wear new sneakers in Trans-Nomad.
● Practice mindfulness in your fatigue moments

Wie hier onvoorbereid aan de start staat, heeft dat volledig aan zichzelf te danken.

Dag één, het is nog donker buiten als we met zijn allen de bussen volladen en vertrekken richting startschot. Aan de voet van de Port de Bielsa liggen onze fietsen uitgestald, vol ongeduld om het avontuur te starten. Biepbiep, ingecheckt, en off we go.

De bikepatrol wijst het pad en iedereen volgt, als de juf met haar klasje

In een lange sliert wagen we ons aan de Camino del Puerto Viejo omhoog. “The rhtym must be smooth.” Stap voor stap. De bikepatrol wijst het pad en iedereen volgt, als de juf met haar klasje. Op een hoogte van 2378 meter staat zorgvuldig een bordje neergeplant, de grenspaal en de start van stage 1. Beurt om beurt vliegen we Frankrijk binnen.

De Franse zijde is minder bruut, met meer alpenweide. De zon heeft het gras nog niet kunnen bereiken. Verraderlijk gladde bochten eisen de eerste slachtoffers. Na 3,6 kilometer en 600 meter dalen staan we met onze voeten in de verse koeiendrek. De eerste high-fives worden vrolijk uitgedeeld.

Er volgen nog twee kortere stages en een uitgebreide lunchpauze voor we ons terug aan wat hoogtemeters wagen. Geen liften te bespeuren, maar klimmen op eigen kracht. In twee groepen worden we naar boven gegidst. Op een licht stijgend asfaltpad wordt de spaghetti verteerd. Energie die we op de steile gravelklimmen maar al te goed kunnen gebruiken. “A bit of laughter, a bit of suffer.” Iedereen rijdt met dezelfde spirit. Zij die nog kunnen babbelen, nemen het woord; zij die enkel nog afzien, luisteren braafjes mee.

Op de Col de Portet (2200 meter) worden de donsjassen bovengehaald en een plekje gezocht in het gras. Het lijkt wel een gezamenlijk groepsdutje voor de start van stage 4. Met uitgeruste beentjes schieten we beurtelings de trail in richting Granges de Grascoueou.

Een enkeling zorgt voor de nodige hilariteit door het verkeerde pad te kiezen. Recht de berg op in plaats van af. Luidkeels wordt er geroepen en getierd. In de verte lijkt hij zijn fout in te zien. Hoofdschuddend en met verzuurde beentjes zakt hij terug af naar het juiste pad. Blij dat het toch echt wel naar beneden is.

“Keeping the best for last.” De laatste stage is met stip de meest spectaculaire. De moeilijkste ook. In het bos wordt een spel gespeeld tussen licht en donker. Voeg daar nog wat spitse haarspeldbochten, wat rotsen en drops aan toe en je weet wat we bedoelen. Als afsluiter van een mooie dag, zeer gesmaakt.

De bus dropt ons in het Franse bivakkamp, te Loudenvielle. Een warm welkom met bier, tapas, nootjes en overschotjes van de lunch. Smakelijk. Loudenvielle heeft de laatste jaren enorm geïnvesteerd in enduro. Club Luchon Louron Cycling is hierin een grote trekker. Zij organiseren ook het steeds bekendere Pyrenees Bike Festival, dat vorig jaar op de EWS Continental Series kalender pronkte.

Kaboem, die verwachtingen worden op grandioze wijze overtroffen. De vier stages van dag twee in de Trans-Nomad zullen nog lang blijven nazinderen. Knap, technisch, fysiek, lastig, … Eigenlijk zijn er te weinig woorden om de trails hier te beschrijven. Met de hoogste start op een hoogte van 1860 meter is dit niet meteen het hooggebergte dat je in de Pyreneeën verwacht. Maar met de mulle ondergrond, de slingerende paadjes, de korte knikjes en de gladde wortels wel een hele uitdaging. Hier worden wat pijlen verschoten, kuiten gepijnigd en longen gekweld.

Loudenvielle is gelukkig ook bekend om andere dingen. Ja, ja, dat gigantische kuuroord wordt speciaal voor de gelegenheid ter onzer beschikking gesteld. Romeinse baden, Japanse baden, Inca baden en Maya baden, en vooral … massagejets. Een aanrader na een dagje diep in het rood.

Het Franse avontuur zit erop. Aan de start van dag drie staan we opnieuw op de Frans-Spaanse grens naar beneden te gluren. Hike-a-bike richting Puerto Nuevo oftewel Puerto Forqueta. Wel ja, dat klinkt iets mooier, toch? Alsof we een heel andere wereld zullen betreden. Dat gevoel krijg je toch als je door de rotsen heen van de Franse naar de Spaanse kant kruipt.

Met een volle tribune op de achtergrond vertrekken de eerste rijders, luid aangemoedigd.

Veel plaats is er niet om alle fietsers en fietsen te verzamelen. Met een volle tribune op de achtergrond vertrekken de eerste rijders, luid aangemoedigd. Een opperste sfeer die blijft hangen tot de laatste door het poortje gaat.

Verbindingsstukken, liasons, tussentrails, … normaal gezien amper het vermelden waard. Hier toch even anders. Wat een ongelooflijk mooie trail door een ongelooflijk mooie vallei. Bergop, jazeker; steil, jazeker; de moeite, jazeker. Het nationaal park Ordesa-Monte Perdido is niet voor niets wereldberoemd.

We steken de pittoreske Barranco de Pietramula over en kruipen verder richting start van stage 3. Eigenlijk wilde niemand hier vertrekken. Wat een spectaculair uitzicht, omringd door de bekendste toppen van de Pyreneeën. De Monte Perdido, Cilindro de Marboré, Pico de Pineta, Pic Blanc, … De bikepatrols schreven bij ieder topje de juiste naam.

Bruusk, ruw, supersnel en met een steil eindpleidooi kwamen we in Espierba. Korte pauze en deel twee van de afdaling wordt ingezet. Slalommend tussen de bomen, over een (te) smal pad. Billen knijpen en blijven focussen. Hier wordt adrenaline gebrouwen.

Beneden wordt opnieuw verzameld om in twee groepen naar de laatste stage te rijden. Met een finish in Bielsa zoekt ook de lokale bevolking de sensatie op. Massaal staan ze langs het pad met aanmoedigingen en aanwijzingen. Voor volgend jaar staat een cursus Spaans geprogrammeerd.

De laatste dag speelt zich opnieuw af in het wonderlijke Ordesa-gebergte. Het wordt een fenomenale afsluiter. Vroeg in de ochtend wordt een colonne jeeps volgeladen. De startplaats bereiken is een opgave op zich. De brute weg leent zich enkel voor de zeer ervaren bikelifts. Chapeau voor de vrijwillige chauffeurs die zich hieraan wagen. Het brengt ons tot een stukje ongerepte natuur. “A place where no rider has ever been.” De zeer uitzonderlijke toestemming om hier te mogen biken is de absolute verdienste van de Trans-Nomad crew. De bikepatrols ademden enkel respect voor deze trail.

De zwaarste hike met de knapste beloning. Bikemountaineering, zoals het hier genoemd wordt. Zittend in het groen met de opkomende mist in de vallei, zwetend over de steenflank omhoog klauterend, voetje voor voetje langs een rotskam passerend, en uiteindelijk het fictieve poortje van de start zien schitteren op de top. Het is een uitputtingsslag. En de race moet nog beginnen.

Oranje lintjes in het maanlandschap wijzen de weg. Met opwaaiend stof verdwijnen de eerste renners de dieperik in. In de verte komen ze terug boven water om dan opnieuw tussen de bomen te verdwijnen.

Met de hulp van klimtouwen en enkele bikepatrols klauteren we over de rotsformatie die de trail onverbiddelijk in twee splitst. Het eerste stuk als snelheidstest, het tweede stuk als vaardigheidstest. Na de lunch wordt de laatste klim ingezet. Het laatste beetje energie wordt ongenadig uitgeperst. Wat een ontlading wanneer we eindelijk de top bereiken. Vanaf hier is het enkel nog naar beneden, naar Bielsa, naar de finish, naar de pintjes.

Nog drie specials gespreid over een dikke duizend daalmeters. Snelle rechte stukken worden afgewisseld met scherpe bochten. De aandacht erbij houden, focussen en vooral niet meer tegen de grond gaan in dit laatste stuk. Niet iedereen slaagt er succesvol in. Volledig gaar rijden we onder de finishboog. Knuffels, vuistjes, high-fives en een welverdiende medaille. Algemene conclusie: dit was af!

Vid Persak werd de verdiende winnaar en ikzelf werd tot winnares van deze machtige editie gekroond. Maar wat me echt zal bijblijven is het onvergetelijke avontuur, de buitengewone sfeer, de spectaculaire trails en de schoonheid van het Ordesa-gebergte. De Trans-Nomad staff was gepassioneerd, geweldig en gemotiveerd. Hun doel: iedereen een uitzonderlijke ervaring bezorgen, en of dat gelukt is. Mijn allergrootste dankjewel aan Javi en zijn team.

Trans-Nomad 2020

Houd jullie computer in aanslag, de vinger op de muisknop, het pinkje op de enter-button … Begin januari openen de inschrijvingen voor de Trans-Nomad 2020, een avontuur dat je niet mag missen! Ik kan alleen maar hopen dat het me opnieuw lukt een plaatsje te veroveren. Nieuwsgierig en benieuwd naar wat er volgend jaar uit de mouw wordt getoverd. Ieder jaar wordt een nieuwe locatie gespot. Met dit team kan het niet anders dan geweldig worden.

Meer info op trans-nomad.com