TransRockies Classic: starten met vreemden en als familie huiswaarts keren

De TransRockies is terug van een tijdje weggeweest. De voorbije jaren verkoos de organisatie om zich op de Singletrack 6 te concentreren, een singletrackfestijn rond de steden Golden en Revelstoke (lees hier ons verslag van de editie van 2018: www.vojomag.nl/singletrack-6-ride-the-west). Eind vorig jaar kwam echter het nieuws dat de oude TransRockies, een mtb-meerdaagse in lijn naar het voorbeeld van de Transalp, weer vanonder het stof zou worden gehaald. En voortaan luidt de volledige naam TransRockies Classic.

Terug naar ons ontbijt van daarnet, waar zo’n honderdtal enthousiastelingen zich afvragen of Cedric over een uurtje wel in staat zal zijn om met een houten kop van start te gaan in de eerste rit van de TransRockies. We zijn zelf ook jong(er) geweest en dus weten we dat de net 18-jarige Cedric zo’n wilde nacht wel zal overleven. De TransRockies moet voor hem en zijn vader het hoogtepunt worden van een avontuur dat enkele weken geleden begon; vader en zoon zijn immers met de auto van de Amerikaanse Oostkust naar Canada afgezakt, toch goed voor een slordige 4000 kilometer.

Zelf staken we met een ijzeren vogel de grote plas over, waarna het laatste stukje tussen Calgary en skiresort Panorama met de bus werd afgelegd. We, dat zijn Steven – een wegwielrenner die nog nooit met een mountainbike heeft gereden en dus in Canada zijn ‘maidentrip’ zal maken – en ondergetekende die al wat meer gerodeerd is met onder meer deelnames aan de Transalp, Cape Epic en Crocodile Trophy op het conto.

Steven had geen betere wedstrijd kunnen kiezen voor zijn vuurdoop. De Canadese Rocky Mountains zullen de komende zeven dagen een overweldigende indruk op ons nalaten. Het begint al in de eerste rit waarin we mogen proeven van alle ingrediënten die we de rest van de week op ons bord zullen krijgen. Brede mine roads wisselen af met singletracks, wortels met stenen en beklimmingen met (gelukkig maar) afdalingen …

Om een klassement op te maken, loopt onderweg de chrono mee. Soms over het grootste deel van de rit, andere dagen tijdens meerdere korte secties. In de eerste rit naar de K2 Ranch vliegen we er meteen in met een lange klim van 12 kilometer en 1200 hoogtemeters. Steven en ik hadden afgesproken om bergop ieder ons eigen tempo te rijden. Bergaf zou ik – als normaal betere daler – de kloof wel opnieuw dichten. Dat plannetje lukte. Beneden wordt de tijd even stilgezet tot aan de volgende chrono. We volgen de asfaltweg tot aan het tweede segment, een superleuke track bestaande uit 10 kilometer singletrails. Nadien rijden we rustig verder tot de finish.

Singletrails hoor ik je al denken. Na een voorproefje in de eerste twee ritten leek er in de derde rit – een tijdrit – maar geen einde aan te komen. Na een nacht vol bliksem en hevige regen liggen de wortels en stenen er gevaarlijk glad bij. Maar de paden zijn echt leuk om te rijden, ze draaien alle kanten op, met uitzicht op het turquoise water van de Kootenay. Deze paden danken we aan de eigenaars van het Nipika Mountain Resort, waar we twee nachten verblijven. Zij legden tientallen kilometers paden aan; om te wandelen of mountainbiken in de zomer en om te langlaufen, sneeuwschoenwandelen of fatbiken in de winter. Een paradijs.

Hoe leuk ook, singletracks zijn best wel een gevaarlijk beestje. Je hebt eigenlijk nooit rust en de vermoeidheid sluipt stilletjes in je lichaam. Drie uur over goed 40 kilometer zegt meer dan genoeg. Het vet was (bij mij toch) op het einde dan ook van de soep.

Na een koud begin, het is amper 3 graden Celsius bij de start, mogen we in de loop van de vierde etappe onze voeten even natmaken in een van de river crossings. Gelukkig schijnt ondertussen het zonnetje en lopen de temperaturen in de dag op tot 20 graden Celcius. Dat zijn nu eenmaal de grillen van de bergen. Onderweg realiseren we ons weer de uitgestrektheid van dit geweldige gebied. 102 kilometer lang komen we niemand tegen en doorkruisen we nooit een dorp. We zijn enkel omringd door bergen, bossen, meren en rivieren.

De ‘natuurlijke wellness’ na afloop in een klein bergmeertje doet wonderen. Daar kan geen enkel luxe-resort tegenop.

Ook niet tegen het tentenkamp trouwens. Heerlijk om weer eens ouderwets op pad te zijn in een wedstrijd waarbij er geslapen wordt in tenten. Back to basics, zeg maar. Het enige wat je nodig hebt is een fiets, prachtige Canadese natuur, geweldige paden en fantastische mensen …

Wanneer we met z’n allen rond het kampvuur verzamelen, borrelt een gelukzalig avonturiersgevoel in me op.

Stilaan kruipen we dichter richting de beschaafde wereld. Via een stukje van de TransCanada Trail (een wegennetwerk van 23000 kilometer dat Canada van oost naar west doorkruist) rijden we via een prachtig pad het mijnstadje Elkford binnen. Na 4 dagen in de wildernis plunderen we er net niet de lokale winkel. Een dag later in Crowsnest Pass wordt het nog ‘decadenter’, daar doen we ons tegoed aan … pizza! Misschien ben ik toch niet die doorwinterde avonturier waar ik me de laatste dagen voor hield?

In de slotrit naar Fernie mogen we nog een laatste keer genieten van al het moois die de Rockies te bieden hebben. Eerst beklimmen we een bergpas naar een hoogte van 2200 meter. De niet al te steile klim is goed berijdbaar met een prachtig uitzicht over de omliggende bossen die eindeloos lijken. Boven op de top wacht er ons een wandeling van 2 kilometer dwars door het bos om van de ene track naar de andere te gaan.

De afdaling die volgt luistert naar de naam ‘Porky Blue’. Via een toffe en snelle singletrack met verschillende haarspeldbochten duiken we duizend meter naar beneden. Eens beneden hebben we nog 12 kilometer te gaan naar de finish in Fernie. Peace of cake, denk je dan. Maar wat een marteling, we doen net geen uur over de overigens mooie singletrack. In het laatste bikepark waag ik me nog aan enkele (kleine) sprongetjes, maar opletten, want het zou zonde zijn om zo kort bij de eindmeet nog iets te breken.

De TransRockies samenvatten is een moeilijke opgave. Het avontuur onderweg, de mensen, de grandioze landschappen, … Het is een episch evenement met een hoge moeilijkheidsgraad – de Cape Epic waardig – maar veel gezelliger en gemoedelijker. Cedric, jawel dezelfde Cedric als van dag 1, wist dit aan de finish in Fernie mooi te verwoorden: “De TransRockies, you start with strangers and leave as a family!”

DE verrassing

De grootste verrassing van deze geweldige TransRockies? Daar hebben onze eigenste benen voor gezorgd. Al in de eerste rit was het raak voor ons, waarna er nog 4 ritzeges volgden. Als kers op de taart werd dat beulenwerk – onverwacht – beloond met de eindzege bij de +80. En dat danken we vooral aan ‘volbloed’ Steven. Hij was op de lange brede wegen de grote locomotief van ons team en zelfs op de singletracks, terrein dat totaal nieuw was voor hem, kon ik hem amper bijbenen. In een gelukzalige roes vatten we dan ook de lange terugreis naar ons landje aan.

Wil je zelf ook een keertje komen proeven van de geweldige sfeer in de TransRockies Classic, dan zal je geduld moeten hebben tot 2021. Volgend jaar is het immers weer de beurt aan de Singletrack 6, maar ook die wedstrijd is meer dan de moeite waard om de oversteek naar Canada te maken. Lees over die Singletrack 6 hier ons verslag van 2018 maar eens na: www.vojomag.nl/singletrack-6-ride-the-west.

De Singletrack 6 vindt plaats van 8 tot 13 juni 2020. Meer info via www.singletrack6.com.

Meer over de TransRockies Classic via www.transrockiesclassic.com.

Foto’s copyright John Gibson en Jean McAllister