World Cup EDR Finale Ligure 2024: (nog) geen nieuwe wereldorde

De start van het seizoen heeft altijd iets bijzonders. Iedereen is blij om de atleten weer aan het werk te zien, die op hun beurt wachten om na een leerzame winter weer aan de slag te kunnen gaan. De voorbereidingswedstrijden dienden om in het ritme te komen, maar de eerste echte confrontatie vindt pas plaats tijdens de eerste wereldbekermanche.

Ook de bestemming Finale Ligure is een goede maatstaf, de iconische hellingen van Ligurië zijn bij iedereen bekend en maken het gemakkelijk om te beoordelen hoe het met de vorm gesteld is.

Het programma ziet er als volgt uit: verkenningen op vrijdag, de World Cup EDR op zaterdag en de World Cup E-EDR op zondag. Sommige renners besloten om aan beide wedstrijden deel te nemen, zoals het Scott SR-Suntour Team bestaande uit Hugo Pigeon en Emeric Ienzer.

Bij een nieuw begin hoort ook nieuw materiaal. In de paddocks zagen we elektronische veringen bij RockShox en Fox, een nieuwe Hutchinson-band en een prototype bij Look. Daar lees je meer over in dit artikel.

Verrassend nieuws voor aanvang van het weekend wanneer drievoudig eindwinnares Isabeau Courdurier aankondigt dat ze in 2025 een pauze zal inlassen in haar carrière. De Française uitte tijdens de persconferentie haar wens om een ​​gezin te stichten en mama te worden.

Op het programma van de World Cup EDR staan ​​5 specials, voornamelijk op de meest emblematische routes van het Italiaanse kustdorp, om af te sluiten op de meest iconische ervan: de DH Men die zich in de zee lijkt te storten.

Vrouwen 

In 2023 vond de seizoensopener plaats in het aangrenzende Pietra Ligure. De winst bij de vrouwen ging toen naar Morgane Charre. De topfavoriete voor dit jaar was Isabeau Courdurier, aangezien zij hier in het verleden al won. De eerste special leek deze hypothese te bevestigen aangezien de Française meteen de leiding nam.

Haar voorsprong van 6 seconden wordt echter al snel van de tabellen geveegd door de vrouw van de dag: Harriet Harnden. De Britse wint de tweede special. 

Ze was daarin sneller dan Morgane Charre die koos voor de Pivot Switchblade, een fiets die lichter is dan haar gebruikelijke Firebird.

De verbindingsrit naar special 3 eist een zware tol van het fysieke en morele karakter van alle deelnemers, zozeer zelfs dat sommigen van hen te laat zullen vertrekken. Iedereen is dan ook al danig over zijn toeren bij het begin van de chrono. Iedereen behalve één: Harriet Harnden. De Engelse overklast iedereen en neemt een voorsprong van twintig seconden op haar eerste achtervolgster, Rae Morrison.

Door het te krappe tijdschema tussen de specials in, wordt de vierde special geschrapt, ook al hebben sommige deelnemers deze al voltooid.

Deze afgelasting neemt een angel uit de voet van heel wat rensters. De start van de special ‘Rocche Gianche’ lag immers op een rots, wat voor velen een uitdagende passage bleek tijdens de verkenningen. Bij de vrouwen stak Isabeau Courdurier haar teleurstelling niet onder stoelen of banken, aangezien ze deze route leuk vindt. Op naar het volgende deel.

Als enduro een iconische special zou moeten hebben, zou het ‘DH Men’ zijn: een verouderde naam en buiten de wedstrijd om minder interessant, maar wel met een van de mooiste uitzichten van de sport. In het laatste stuk verzamelden zich honderden toeschouwers.

Isabeau Courdurier, Morgane Charre en Ella Conolly gaan hier in die volgorde het snelst naar beneden.

Dat was echter niet voldoende om de achterstand op Harriet Harnden goed te maken, die overall nog ruim 8 seconden overhield: “Ik had niet gedacht dat dit zou gebeuren. Ik twijfelde aan mezelf voordat de race begon, maar ik kon dat omdraaien en me aanpassen aan wat er voor ons lag. Dat is enduro.”

Isabeau Courdurier eindigde als tweede, gevolgd door Ella Connoly. Deze laatste wist te vertellen dat “hard werken loont en ik ben blij dat ik de strijd met de anderen kan aangaan.”

Morgane Charre en Rae Morisson maakten de top vijf compleet. De Nederlandse Puck Warnet eindigde als 18de.

Mannen 

Bij de mannen was er één grote afwezige: Jack Moir blesseerde zichzelf bij een val tijdens de verkenningen.

Vanaf special 1 gaat het hard tegen hard.

Richie Rude bevestigt in de eerste special zijn status als leider van het seizoen 2023 en wint voor Martin Maes.

De Belgische renner zet zijn momentum voort na een 21ste plaats in de downhill van Fort William. Nadat hij vorig jaar een sabbat inlaste, is hij beter in vorm dan ooit.

De Italiaanse kampioen Mirco Vendemmia maakt indruk aan boord van zijn Ancilotti. Gesteund door zijn publiek wordt hij derde in deze eerste special.

Slawomir Lukasik is geen outsider meer en vervolgt zijn opmars richting het podium door vierde te worden. In de volgende special wordt hij derde en in special nummer drie is hij zelfs net iets sneller dan zijn teamgenoot Richie Rude.

Vanaf special 2 begint Charles Murray aan een remonte in het klassement.

In de derde special eindigt Jesse Melamed op de derde plaats. De Canadese downhiller Finn Illes stond aan de rand van het parcours om zijn landgenoten aan te moedigen.

In deze fase van de race zijn de twee Yeti-renners Richie Rude en Slawomir Lukasik slechts een honderdste van een seconde van elkaar gescheiden, in het voordeel van deze laatste. Alles zal worden beslist in de “DH Men”.

De zon gaat onder en we naderen 18u30 als de beste mannen richting de Middellandse Zee duiken. 

Richie Rude trekt de special in nog geen 4 minuten 30 seconden naar zich toe en heeft ruim 6 seconden voorsprong op Martin Maes.

Charles Murray bevestigt door de derde plaats te behalen in de special: “Als het moeilijk wordt, leg ik mijn hoofd op mijn stuur en ga door.”

In het eindklassement is Richie Rude de sterkste, voor Charles Murray en Martin Maes. Een succes waarvan Richie Rude in special 1 de kiemen legde: “Een overwinning in de eerste special helpt voor het vertrouwen. Je weet dat je het kan en vertrouwt gedurende de dag op je tempo.”

De top 5 wordt vervolledigd door Mirco Vendemmia en Lukasik Slawomir die in de laatste special alsnog uit de top drie tuimelde.