World Cup XC Lenzerheide: Zwitserse precisie en een Britse verrassing!

Sommigen hebben na afloop van de World Cup XC in Lenzerheide misschien de neiging om ‘Déjà vu’ te denken bij het zien van de uitslag bij de mannen. Want net als tijdens de vorige drie World Cups stond er ook in zijn thuisland geen maat op de Zwitser Nino Schurter. Maar als je alleen naar de uitslag kijkt, krijg je toch een vertekend beeld, want we kregen best een beklijvende wedstrijd te zien. En wat dan bij de dames, waar Annie Last de wedstrijd van haar leven reed en voor de verrassing van het weekend zorgde.

Laat ons duidelijk zijn, Nino Schurter blijft het xc-gebeuren (met sprekend gemak) overheersen. Als je de wedstrijd van Lenzerheide analyseert zou je zelfs kunnen stellen dat hij de ganse wedstrijd gecontroleerd heeft.

Toch bekijken we het liever vanuit een andere hoek en peppen we onszelf op met de gedachte dat Mathieu van der Poel tijdens de eerste rondes Nino Schurter best wel de nodige kopzorgen heeft bezorgd.

Want we kunnen ons best inbeelden dat de Zwitser een tijdje met heel wat vragen in zijn hoofd heeft rondgereden. “Was de inzinking van Mathieu in Vallnord éénmalig en enkel te wijten aan de hoogte?” “Gaat hij vandaag zo sterk voor de dag komen als in Albstadt?” “Zou hij me dan toch kunnen kloppen?” “…?”

Dat Mathieu van der Poel vrank en vrij rondreed, en waar hij kon ook brutaal de leiding overnam van Schurter, zal ook niet meteen bemoedigend geweest zijn voor de Zwitser. Jammer genoeg kon de jonge Nederlander zijn stoutmoedigheid niet omzetten in een rush tot het einde, want van zodra de zon doorbrak boven de Zwitserse omloop kreeg Mathieu het moeilijk. We zagen hem bij momenten dan ook stevig met zichzelf en het parkoers worstelen. Maar anders dan in Vallnord staakte Van der Poel hier de strijd niet en hij zou finaal nog net als tiende eindigen.

Het is dan ook klaar en duidelijk dat Van der Poel stilaan naar rust snakt, wat meer dan normaal is na het zware wedstrijdprogramma van de voorbije maanden. Maar dat we de voorbije maanden van zijn lef genoten hebben staat als een paal boven water. Mathieu gaf zelf al aan dat hij niet zal deelnemen aan het Nederlands kampioenschap XC en we hopen dan ook dat we hem dit seizoen nog in actie mogen zien in de wereldbekermanche van Val di Sole. En wie weet kan hij, met de ervaring die hij dit jaar heeft opgedaan, in 2018 Schurter wel eens een keer van zijn troon stoten.

Van zodra Van der Poel wegdeemsterde nam een Russische lefgozer de rol van Mathieu over om het leven van Schurter zuur te maken. Was het bluf? Misschien, maar feit is dat de Rus niet naliet om Schurter te verrassen en de leiding in handen te nemen. Jammer genoeg maakte de Rus enkele meters later in zijn enthousiasme meteen een kleine fout en kon hij terug de achtervolging inzetten op het achterwiel van Schurter. Maar leuk om zien was het wel en de 32-jarige Sintsov werd uiteindelijk derde, de beste Russische prestatie ooit in de World Cup XC bij de mannen.

Want deze Jaroslav Kulhavy nestelde zich nog ietwat verrassend tussen Sintsov en Schurter in. Niet dat we aan de kwaliteiten van de boomlange Tsjech twijfelen, maar door blessureleed en ziekte was het nog niet veel soeps dit seizoen. Kulhavy moest dan ook ergens op de derde rij starten en werd dan ook nog eens opgehouden door een val na de start. Na de eerste ronde kwam hij als 25ste door op 45″ van Schurter en meteen denk je dan dat zijn wedstrijd al voorbij is voordat ze goed en wel begonnen is. In de vijfde ronde bezorgde hij de achtervolgers van Schurter echter een verkoudheid door hen als een wervelwind voorbij te schieten.

Op dat moment reden enkel Marotte, Sintsov en Schurter nog voor de Tsjech uit, maar de twee eersten hadden ook geen verhaal meer tegen de beresterke Kulhavy. Schurter zag Kulhavy wel komen, maar bewaarde zijn rust en controleerde de wedstrijd. Uiteindelijk kwam Kulhavy drie seconden te kort aan de meet. Peanuts zou je denken, maar natuurlijk ruimschoots voldoende voor Schurter. Toch zijn we benieuwd naar wat komen gaat nu het ernaar uitziet dat Kulhavy terug op de goede weg is.

De top drie is gekend en achter hen werd deze Maxime Marotte vierde. De Fransman reed sterk en regelmatig, maar echt meespelen voor de zege lukt nog net niet.

Ook de Spanjaard David Valero was de hele dag op achtervolgen aangewezen en hij dook pas aan het einde van de voorlaatste ronde de top vijf binnen, het hoogst haalbare vandaag voor hem.

De renners uit de Benelux dan. De Nederlander Michiel van der Heijden reed naar zijn beste World Cup prestatie van dit jaar en werd negentiende. Is hij de topfavoriet voor het komende Nederlandse kampioenschap? Die andere topfavoriet, Hans Becking, gaf er in Lenzerheide de brui aan.

Kevin Panhuyzen reed met zijn twintigste plaats zelfs naar zijn beste World Cup prestatie ooit bij de elites, en of hij er blij mee was …

Jens Schuermans moest de ganse dag achtervolgen en deed dat met brio. Hier zit hij nog in het wiel van Belgisch kampioen Ruben Scheire om uiteindelijk door te stoten tot de 25ste plaats aan de finish. Scheire moest in Lenzerheide genoegen nemen met een 53ste plaats.

Andere Belgen aan de finish waren Bart De Vocht (40ste), Sébastien Carabin (68ste), Wietse Bosmans (74ste – foto), Robin Vanden Abeele (83ste) en Didier Bats (87ste).

Eerder op de dag hadden de dames het aanwezige publiek al stevig opgewarmd met een zeer spannende strijd. Hoofdrolspeelsters van dienst vandaag waren Gunn-Rita Dahle, Yana Belomoina en … Annie Last.

De Noorse kampioene Gunn-Rita Dahle voelde zich duidelijk in haar sas op het parkoers van Lenzerheide en ze is duidelijk niet van zinnens om de fakkel zomaar zonder slag of stoot over te geven aan de jeugd.

Die jeugd luistert de laatste weken vooral naar de naam Yana Belomoina, de leidster in de tussenstand van de wereldbeker. De Oekraïense lijkt dit seizoen helemaal te ontbolsteren al was ze duidelijk minder op haar gemak op de vele wortels van Lenzerheide. Ze probeerde wel en even leek het erop dat  ze een kloofje kon slaan, maar een val later was alles te herdoen.

Verrassend genoeg was het niet Dahle die daar het meeste van profiteerde, maar wel deze Annie Last. Dat de Britse talent heeft, wisten we al een tijdje. Zo won ze eerder al twee zilveren medailles tijdens de wereldkampioenschappen U23, maar het lukte haar maar niet om dit in het verleden om te zetten in klinkende resultaten bij de elites, een derde plaats tijdens de World Cup van Val d’Isère (in 2012!) niet te na gesproken.

Groot-Brittanië heeft dan ook twintig jaar moeten wachten op een opvolgster van Caroline Alexander, de enige Britse die er tot hiertoe in geslaagd was om een World Cup te winnen. Last voelde tijdens de slotrondes constant de hete adem van Dahle in haar nek, en waar ze in het verleden zeker in de fout zou zijn gegaan bij die gedachte, bleef de Britse zich nu wel focussen op haar wedstrijd. Dahle bleef hangen op enkele seconden en moest tevreden zijn met de tweede plaats, terwijl Belomoina derde werd.

De Zwitserse Jolanda Neff speelde nooit mee voor de hoofdprijzen en ze kwam in eigen land dan ook niet verder dan de vierde plaats.

De Duitse Helen Grobert maakte op het einde een knappe remonte en werd nog vijfde, haar beste prestatie tot hiertoe in de World Cup.

Anne Tauber begon sterk aan haar wedstrijd en even leek het erop dat ze onderweg was naar een top acht, tot ze echter zwaar tegen de grond smakte. De Nederlandse moest nadien wat terrein prijsgeven om toch nog op een mooie 15de plaats te eindigen. Haar landgenote Anne Terpstra werd 17de.

De Belgische Githa Michiels moest in Lenzerheide dan weer tevreden zijn met de 31ste plaats en Alice Pirard met de 45ste.

Begin augustus trekt het mtb-circus naar het Canadese Mont-Sainte-Anne voor alweer de voorlaatste World Cup van het seizoen 2017.

De resultaten kan je hier terugvinden: Elites heren – Elites dames – U23